In deze hectische tijd wordt er meer over corona gesproken dan over Goede Vrijdag en Pasen. Is het de angst voor het onbekende? Angst om ziek te worden? Hoe gaat het met mij als ik besmet raak? Begrijpelijk toch? Ja, heel begrijpelijk. Juist daarom is het zo belangrijk dat we weten en geloven wat er op Goede Vrijdag gebeurd is. God stuurde zijn Zoon naar deze wereld. ‘Voorwaar, onze ziekten heeft Hij op Zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen!’(Jes. 53). Hij stierf voor ons en opende de deur naar het Vaderhuis. Gelooft u dat ook? Kwam Hij ook voor U? Als dat zo is geeft het innerlijke rust en mogen we ons leven aan Hem toevertrouwen, wat er ook gebeurt. Velen vragen zich af wat deze pandemie te betekenen heeft. Komt het door de manier waarop wij met de aarde omgaan? Dat er te veel mensen op aarde leven en er te veel gereisd en gehandeld wordt? Of spreekt God en laat Hij zien hoe klein en kwetsbaar wij mensen zijn? Mensen die denken alles in de hand te hebben. Ik durf er niets over te zeggen. Maar één ding weet ik wel: dit alles gaat niet buiten de Schepper van hemel en aarde om. Hij is de Almachtige en Hij is ook onze Vader. Immers zo begint het gebed dat Hij ons geleerd heeft. Een Vader die in liefde naar Zijn kinderen omziet en in alle omstandigheden bij ons is. Laat het ons gebed zijn dat deze angstige tijd toch velen tot zegen mag zijn.
Hartelijke groet,
De kerkenraad
Het coronavirus heeft in een betrekkelijk korte tijd de manier van leven en werken volledig op z’n kop gezet. Thuiswerken, je inkomsten van de ene op de andere dag zien wegvallen, je kinderen begeleiden met het schoolwerk, in de rij staan bij de dokter met anderhalve meter tussenruimte en op zondag bij de kerkradio of voor de computer in plaats van in de kerkbank. Toch mogen we als gemeente ook in de tijd van het coronavirus en in de lijdenstijd de opstandingsdag van Christus vieren. Kerk-zijn zit niet vast aan een gebouw. Het is kerk daar waar de Bijbel opengaat, het Woord wordt verkondigd, uitgelegd en beluisterd. We hebben nu dus heel veel klein kerkjes. Is het niet de Heere Jezus zelf Die zegt dat Hij daar zal zijn waar twee of drie in Zijn Naam bijeen zijn? Wat een voorrecht dat de techniek ons in staat stelt om nu ook op zondag op grote schaal het evangelie in de huiskamer te brengen. Spurgeon zei eens dat in het Evangelie de hemel verborgen ligt, zoals in het mosterdzaadje een boom schuilgaat. Iets van die hemelse glans mag schijnen in de huiskamers. Eigenlijk toch ook wel bijzonder: de kinderen krijgen thuisonderwijs vanuit school en wij allemaal met elkaar krijgen thuis onderwijs uit de Schrift vanuit een bijna lege kerk. Het mag ons aller gebed zijn dat God dat onderwijs wil heiligen aan ons hart. In deze tijd waar elke dag mensen sterven aan deze verschrikkelijke ziekte mag toch een boodschap van hoop klinken: dat de Heere Jezus de Eerstgeborene is uit de doden en dat Hij de dood heeft overwonnen. Dat is onze enige troost bij leven en sterven.
Hartelijke groet,
De kerkenraad
Te midden van alle onrust en zorg, zoeken wij rust bij de Heere. We kijken omhoog naar Hem die over ons waakt. Joke van Sliedregt schreef een mooi gedicht in haar bundel ’Mijn tijden zijn in Uw hand’.
Ik dank U voor de tegenspoed,
want als ik die niet had gekregen
en ik slechts voorspoed had ontmoet,
dan miste ik misschien Uw zegen.
Het klinkt wellicht zo tegenstrijdig:
Uw zegen in de tegenspoed…
En toch gaan beiden evenwijdig
en maakt U daarmee alles goed!
U leert ons in de slechte tijden,
hoe zwak wij zijn, hoe klein van kracht.
Maar daarin wilt U ons verblijden
en steunt U ons met al Uw macht.
U leert ons op te zien naar boven,
het leven krijgt een gouden rand.
In ’t zeker weten en geloven:
God houdt de wereld in Zijn hand.
Uw zegen is, te mogen weten:
Het leven eindigt niet op aard’,
Straks is de tegenspoed vergeten…
Het beste wordt voor ons bewaard!
Hartelijke groet,
De kerkenraad
Kent u kerkvader Augustinus? Weet u iets van zijn leven? Voor zijn bekering leefde hij net zo’n leven als veel mensen in onze tijd. Hij kwam uit een middenstandsgezin. Zijn moeder Monica was christen, zijn vader niet. Zij vertelde haar zoon over het geloof in Jezus Christus. Toen Augustinus opgroeide, liet hij zijn christelijke opvoeding helemaal los. Hij ging de wereld in en achterna. Hij leidde een leven los van de Heere God. Dit tot groot verdriet van moeder Monica. Het was haar dagelijks gebed of de Heere haar zoon niet los zou laten. Augustinus was zoekende. Maar al die tijd vond hij maar geen antwoorden op zijn vragen. Al die tijd bleef zijn hart onrustig. Ondanks dat onrustige hart bleef hij weg van het geloof. Hij had een goede opleiding en een goede baan. Hij dompelde zich onder in werelds vermaak. Zo voor het oog echt iemand die het helemaal gemaakt had. Iemand waar heel veel mensen misschien wel jaloers op zouden zijn. Maar… zijn hart was door al die weelde en vermaak niet tot rust gekomen. Dat is wat: goed boeren en geen rust vinden voor je hart. Maar hij bleef zoeken naar de waarheid, naar de diepere betekenis van het leven. Dat vond hij maar niet in de pleziertjes en het vermaak. Maar de Heere God bleef hem zoeken en liet hem niet los. Pas toen Augustinus zich overgaf aan God, vond hij rust en vrede. Augustinus heeft het ervaren. Daarom roept hij het ons nog toe: ‘Geef je hart aan God, vertrouw je leven aan Hem toe. Want, zo zegt hij, ‘onrustig is ons hart totdat het rust vindt bij U’. Die rust en vrede wensen wij u toe.
Hartelijke groet,
De kerkenraad
We mogen terugzien op een goede avondmaalsviering. Het is een gedachtenismaaltijd. De Heere Jezus leert ons: “Doe dit tot mijn gedachtenis”. We gedenken het grote offer dat Hij voor ons gebracht heeft. Elke avondmaalsviering is ook een profetie. Het avondmaal laat ons vooruitkijken. In Matth. 26: 29 staat: “ …tot op de dag wanneer Ik die met u nieuw zal drinken in het Koninkrijk van Mijn Vader”. Het avondmaal ziet uit op het feestmaal dat niet meer eindigt. Eeuwig zullen we het vieren met het Lam. Wat een dag zal dat zijn!
Hartelijke groet,
De kerkenraad