VADER. Als we de Heere aanroepen in gebed, dan kunnen we Hem aanspreken met Vader. Bijvoorbeeld met het welbekende ‘Onze Vader…”. Zelf begin ik vaak met de woorden ‘Trouwe en Almachtige Vader in de hemel…’. Hoe bijzonder is het toch dat we allemaal God onze Vader mogen noemen. In het nieuwe testament lezen we ook de benaming die de Heere Jezus gebruikt: ‘Abba, wat min of meer papa betekent. De woorden komen dan dus in liefde nog wat dichterbij. In Hosea 11 staan ook nog prachtige benamingen van Gods Vaderschap. Over Zijn liefde voor u, voor jou en mij, de liefde voor Israël. Hij leert Efraïm lopen, leidt met zachte hand, laat hen eten. Hij blijft trouw en geeft tweede kansen, neemt verloren dochters en zonen weer terug in huis. Wat is het geweldig mooi om zo’n Vader vol van genade te (leren) kennen. Dat wil toch iedereen? We hopen u zondag in de kerk te ontmoeten. Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad
Het is weer bijna vakantie. Niet alleen de kerk, ook de scholen hebben weer een bijzondere tijd meegemaakt. Er is veel op de leerkrachten afgekomen. Dan weer kinderen in de klas, dan weer thuis. Lessen in het klaslokaal en contact met ‘leerlingen in quarantaine’ via het wereldwijde web. Daarom een tijd van rust en ontspanning van harte gegund aan leraren en leerlingen. Ons lichaam en geest hebben dat nodig. We leven in een hectische wereld, onze agenda’s lopen over en veel piepjes en app-jes maken ons moe. Laten we echter vooral niet vergeten dat de ware rust elders is. Ons hart zal onrustig blijven, zolang het de rust niet zoekt bij God. Het is die rust waar de Heere Jezus over sprak toen Hij vermoeide en belaste mensen tot Zich nodigde. Hij wil hen rust schenken. Dat is niet de rust van een fietstochtje rond het IJsselmeer of een boottocht op de Rijn, hoe mooi ook. Het is de rust van de vergeving, van de verzoening en van de genade. Die rust wensen we u boven alles toe! Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad
Ondanks dat het kerkenwerk in deze zomermaanden op een wat lager pitje staat, blijft het hart van de gemeente kloppen in de zondagse erediensten. Er is een plaats om als gemeente samen te komen en God de lofzang toe te zingen, te bidden en te luisteren naar het rijke Evangelie. Op die plaats, ons eeuwenoude gebedshuis, wil Zijn Geest in het bijzonder werken in onze harten. Zorg dat u / jij erbij bent! Graag tot zondag. Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad
Ruim een jaar geleden stond op deze plaats het volgende stukje: ‘Een familie in ‘lockdown’. Meer dan een jaar! zaten Noach, zijn vrouw en kinderen opgesloten in de ark. Slechts één raam, geen terras, geen internet, geen telefoon, geen TV. Ze hoorden alleen maar de regen en het klotsen van de golven. Ze brachten hun tijd door in gebed, hielden van elkaar en zorgden voor de dieren. God zorgde voor hen, omdat Noach een geloofsman was en Zijn Woord gehoorzaamde. De ark werd een ‘Ark der Behoudenis’. Het is nu juni 2021 en we zijn een jaar verder. De beperkende maatregelen worden in rap tempo afgeschaald. We zien ernaar uit dat we ons weer vrij kunnen bewegen. Ik kan me voorstellen dat dat verlangen bij het gezin Noach nog veel sterker was. Weer voet op vaste bodem! Eindelijk vrij. We weten allemaal dat vergelijkingen vaak mank gaan. Toch kunnen we veel leren van het verhaal van Noach. Het eerste wat Noach deed toen hij uit de ark kwam, was de Heere een offer brengen. Een dankoffer omdat de Heere hem en zijn gezin gespaard had. Brengen wij de Heere de dank omdat wij gespaard zijn gebleven en de pandemie op z’n retour lijkt? In het verspreidingsgebied van onze kerkbode zijn er ook mensen overleden aan het virus. Het is geen gemeente voorbij gegaan. Als ik daar aan denk, val ik stil en weet niets meer te schrijven. Ik kan alleen maar wijzen op dat andere Offer. God Die Zijn Zoon als offer gaf om onze zonden. Het liefste wat Hij had gaf Hij om de weg weer vrij te maken tot de Vader. Martha weent om haar gestorven broer. Maar Jezus troost haar: ‘Ik ben de Opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven, en een ieder die in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Gelooft u dat?’ Gemeente, geloven wij dat? Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad
Voor de ouderen onder ons is de tijd al aangebroken nu het echt zomer geworden is: een paar dagen of een weekje er tussen uit. Voor de werkenden en schoolgaanden duurt het nog even. Reizen naar onbekende bestemmingen is tegenwoordig niet zo moeilijk meer. Met een tomtom of met google-maps op je mobiel kun je nauwelijks meer verdwalen. Blindelings vertrouwen we op ons navigatiesysteem. We volgen de aanwijzingen op zonder er verder nog bij na te denken. Maar hoe is dat op onze geestelijke levensreis. De Bijbel wil ons de weg leren en wijzen. Vertrouwen we ook blindelings op het Woord van God of houden we het liefst zelf het stuur in handen om te proberen wat bij te sturen of andere wegen te gaan? Zien we op Hem Die voor ons uit gaat? Als we niet uitkijken vertrouwen we meer op ons navigatiesysteem dan op onze Heere en Heiland, Die weet wat we nodig hebben. Over de toppen en door de dalen, zelfs als we de afslagen niet begrijpen, weet Hij welke weg het beste voor ons is. En geeft Hij ook de kracht om die weg te gaan. Dan is het aan het einde van ons leven: bestemming bereikt, eindelijk THUIS! Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad