Op maandag 26 april nam de Heere uit ons midden weg Gerrit van der Wal. Hij werd 60 jaar. Al enkele jaren was hij ziek en onderging hij kuren. Maar stil zitten was niet zijn aard. Hij was een bouwer, had twee rechtse handen. Als timmerman en metselaar verdiende hij de kost voor zijn gezin. In zijn vrije tijd was hij actief in de commissie van bijstand. De uitbreiding van de Wegwijzer werd mede door hem gerealiseerd. Samen met zijn vrouw Aafke kreeg hij zes kinderen uit een ander land. Voor hem was dat niet moeilijk. Het waren zijn kinderen en hij ging ervoor. En dat was wederzijds. Gerrit was echt hun vader, ze hielden van hem en waren trots op hem. En wat was Gerrit blij met z’n kleinkinderen. Na de bouw kreeg hij werk als vrachtwagenchauffeur. Maar dat mocht niet lang duren, Hij werd ziek, maar bleef actief. Voor z’n kinderen, voor de kerk, voor de Overbuurman, niets was hem teveel. Nog maar enkele weken geleden was hij erbij toen we begonnen met de sloop van de pastorie. Als ‘deskundige’ gaf hij aan wat en hoe het moest gebeuren. Ondanks zijn beperkte energie, bleef hij doorgaan. Dit was kenmerkend voor hem. Gerrit was niet een man die het hart op de tong droeg. Hij was meer een doener dan een prater. Toen hij enkele weken geleden corona en longontsteking kreeg, moest hij opgenomen worden in het EMC. De psalmist zegt in Ps. 118 ’Ik werd benauwd van alle zijden’. Dit overkwam ook Gerrit letterlijk. Voordat de doctoren hem in slaap brachten, schreef hij een brief aan zijn gezin. Met een tekst die hem aangreep: ‘Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is een gave van God (Efe. 2: 8)’. In de afscheidsdienst, die afgelopen maandag voor de begrafenis plaatsvond, stonden we hierbij stil. Het is altijd heel ingrijpend als een man, een vader, een broer en vriend ons ontvalt. Veel komt er dan op je af. We bidden voor Aafke en de kinderen. Wat een gemis. En later wordt dat gemis nog veel meer gevoeld en beleefd. Wie kan hier troosten? Niemand dan de Heere alleen. Hij ziet alle moeite en verdriet. Hij zorgt. We mogen dagelijks dit grote verdriet voor de Heere neerleggen en vragen: ‘Heere, alleen kan ik niet verder, houdt Gij mijn handen beide, met kracht omvat’. We denken ook aan Aafkes moeder, mevr. Mourik. Zij ziet hoe de tijd zich herhaalt, zoals ze zei. Ook zij moest op dezelfde leeftijd haar man missen. Ook voor zwager en schoonzus Arie en Nel Mourik is dit heel wat. De gedachten vermenigvuldigen zich. Gemeente, wij weten niet hoeveel tijd ons nog rest. Ook onze tijden zijn in Zijn hand. Daarom is het zo nodig dat we ons voorbereiden op onze laatste levensreis. Eens komt ook voor ons het uur van sterven. Houden we er rekening mee? Kennen we – door een levend geloof – Christus als de Opstanding en het Leven? Wie in Hem gelooft, zal niet sterven in der eeuwigheid. Zoek de Heere en leef!
Op dinsdag 23 februari is overleden dhr. Dirk Tukker. Hij mocht de gezegende leeftijd van 89 jaar bereiken. Het ging allemaal heel snel. Maandag werd hij opgenomen in het ziekenhuis omdat de nieren niet meer goed functioneerden. En dinsdag al is hij overleden.
In de oudejaarsdienst herdenken we hen die ons het afgelopen jaar zijn ontvallen. Op 9 mei is overleden Neeltje van Rees – van Meeteren, in de leeftijd van 61 jaar. Op 21 april is overleden Cornelia Gijsje de Graaf – van de Graaf, in de leeftijd van 100 jaar.
Op 9 mei is overleden Neeltje van Rees- van Meeteren. Zij werd 61 jaar. Ze was al lange tijd ziek. In het afgelopen jaar ging haar gezondheid steeds verder achteruit, wat in de laatste periode met veel pijn gepaard ging. Ze kon intens genieten van de natuur en alles wat groeide en bloeide in haar tuin. Een paar weken geleden hebben de verzorgsters van de thuiszorg haar op haar bed naar buiten gereden om nog een keer van de eerste lentezonnestralen te genieten. Op deze manier mocht Nel in Zijn schepping de grote werken van God zien. We denken aan haar man, die na haar liefdevol verzorgd te hebben, nu zijn vrouw moet missen. We condoleren hem en hun kinderen en kleinkinderen met dit grote verlies.
Op dinsdag 21 april 2020 is overleden Cornelia Gijsje van de Graaf- de Graaf. Ze werd 100 jaar. Naar Bijbelse maatstaven behoorde ze tot de zeer zeer sterken. Mevr. van de Graaf, iedereen in ons dorp noemde haar tante Cor, werd op 19 september 1919 in Schoonhoven geboren. Op 6-jarige leeftijd verhuisde het gezin naar ‘de Donck’ in Brandwijk. Toen ze 13 was stierf haar moeder en moest zij het huishouden doen en voor de andere kinderen zorgen. Ze trouwde met Klaas van de Graaf en ze gingen op een boerderij aan de Gijbelandsedijk wonen. Het huwelijk bleef kinderloos. In 1963 werd de boerderij verkocht en ging Klaas op de kabelfabriek werken. Ze betrokken een huis in de nieuwbouw. In 1969 overleed haar man en moest tante Cor ‘uit werken’ gaan bij oudere mensen. Ze kon mooi borduren en breide sokken voor ieder die ze maar wilde. Tot haar 98ste hield ze dit vol. De nichten Mieke en Bep en ook Neef Gijs stonden altijd voor haar klaar om in te springen als dat nodig was. De poes was haar maatje. Tante Cor praatte veel, maar over wat diep bij haar van binnen leefde, was ze tamelijk gesloten. Toen het in 2018 thuis niet meer zo ging, verhuisde ze naar verpleeghuis ‘Merlinge’ in Arkel. Ze werd daar liefdevol verzorgd. Het laatste jaar wist tante Cor het allemaal niet meer zo goed. De laatste keer dat ik bij haar was, las ik Ps. 23 met haar. Ze had opeens een helder moment en zei:” Hij zorgt voor mij”! Mooi hè, het kwam recht uit haar hart. Dit werd ook het thema van de afscheidsdienst. Onze consulent, ds. H.J. van der Veen leidde de dienst. Mevr. van de Graaf is 20 jaar getrouwd en 50 jaar weduwe geweest. Zaterdag 25 april heeft de begrafenis plaats gevonden op de algemene begraafplaats in Brandwijk.