Gebed. De kerkenraad maakte zich best wel zorgen. Al vijf jaar vacant en al zes beroepen uitgebracht. Steeds weer ‘bedankt’. ’t Leek wel of het vuurtje langzamerhand doofde. De kerkgang liep terug, catechisatiebezoek werd minder, geen leiding te krijgen voor de verenigingen. En toen opeens… Aangenomen! Een nog jonge proponent werd gezonden! Het voelde als een wonder. De dankbaarheid was groot. De Heere werd gedankt. Op zijn eerste kerkenraadsvergadering hield de jonge predikant zich wat op de achtergrond. Hij wilde graag horen hoe het ging en wat er speelde in de gemeente. In de volgende vergadering stelde de predikant voor om als kerkenraad zich dit jaar vooral te richten op de jeugd van de gemeente. Om de kinderen en jongeren weer enthousiast te krijgen voor zondagsschool, clubs en catechisatie. En natuurlijk om ook weer trouw de kerkdiensten te bezoeken. De kerkenraad was blij met het voorstel van hun nieuwe dominee. Hier hadden ze naar uitgekeken! Goed, zei de predikant, dan ga ik morgen meteen naar het bejaardenhuis. Het werd even stil. De broeders keken elkaar aan. Dominee, u zei: bejaardenhuis? Stamelde de scriba. Ja, antwoordde de predikant vriendelijk, gemeenteopbouw en jeugdwerk is niet alleen mensenwerk, er is heel veel gebed voor nodig. En in ons zorgcentrum wonen heel veel bidders… Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad