Daarom verliezen wij de moed niet, al vervalt ook onze uiterlijke mens… (2 Kor. 4: 16). Een rups is een heel ander dier dan een vlinder. Hij kan alleen maar kruipen, van vliegen heeft hij geen verstand. Wij vinden een vlinder een prachtig dier, rupsen vinden we vaak vies. En toch hebben deze twee alles met elkaar te maken. Een vlinder komt uit de rups voort. U hebt het vast wel eens gezien als zo’n rups aan het verpoppen is. Hij eet niet, kan zich niet bewegen, heeft zichzelf helemaal ingesponnen, en lijkt nauwelijks nog op een rups. Je ziet de rups aftakelen, verschrompelen, maar aan de andere kant ontwikkelt zich daar – onzichtbaar – in die cocon een nieuw leven. Over een paar dagen zal het tevoorschijn komen. Dan zal de vlinder zijn vleugels uitslaan. Voor de apostel Paulus gaat het met gelovige mensen net zo. Wie gelooft, is tijdens zijn aardse leven aan het verpoppen. Wat je aan mij ziet, schrijft hij, is dat ik duidelijk aan het aftakelen ben. Een lichaam bezaaid met littekens van geseling, steniging en schipbreuk, mijn slechte ogen, die doorn in het vlees. Als Paulus in de spiegel kijkt, en merkt hoe hij alsmaar ouder wordt, steeds minder kan, raakt hij niet in paniek. Maar hij weet… onzichtbaar is een nieuwe Paulus in de maak! Dit is ten voeten uit de zegen van het geloof in de opstanding. Wat Paulus zegt (en je kunt hem met zijn zware leven niet verwijten dat hij gemakkelijk praten heeft), geldt voor eenieder die gelooft in Jezus, voor eenieder die weet heeft van Zijn opstanding. Als u in de spiegel kijkt en van uzelf moet zeggen: ik word een jaartje ouder, als de groeven en rimpels zich steeds duidelijker in het gezicht aftekenen, weet u dan dat er een ander mens in wording is? Wie gelooft in de Heere Jezus, wie weet van Zijn dood en opstanding, die mag ook weten van een ander, een nieuw leven dat zich zelfs nu al door die aftakeling bezig is te voltrekken. We worden voorbereid op een nieuw lichaam en een nieuw leven in het Vaderhuis. Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad