We leven mee met de zieken in onze gemeente. Onze gedachten zijn ook bij al die gemeenteleden die niet meer naar de kerk kunnen komen. Die stil en vaak onzichtbaar met ons mee leven en mee bidden. Zo mogen we elkaar in lief en leed opdragen aan de troon van God. Ook in het verborgen leed, psychisch lijden en eenzaam verdriet denken we aan elkaar. Dat is niet altijd bij iedereen bekend, dat hoeft ook niet. Tegelijk is het ook mooi als we elkaar mogen opdragen, met elkaar kunnen meeleven en voor elkaar kunnen bidden. Uiteindelijk mag het onze grote troost zijn als we mogen geloven dat er Eén is die van ons verdriet afweet: Degene die beloofd heeft: “Ik zal alle tranen van de ogen afwissen.”